បរទេស៖ អាហារដ្ឋានរបស់លោក ស៊ុន ហ៊ុយហ្សី (Sun Huizhi) ត្រូវបានសាងសង់ឡើងពីទូរថភ្លើងដឹកទំនិញចំនួនពីរកន្លះ។ រចនាសម្ព័នដែលធ្លាប់ប្រើសម្រាប់ដឹកធ្យូងឥឡូវនេះត្រូវបានប្រមូលផ្តុំដោយអតិថិជនដែលចូលចិត្តអាហារពិសេសក្នុងស្រុក ដូចជាសាច់ចៀម សាច់គោ និងប្រហិតសាច់ជាដើម។
លោក ស៊ុន បាននិយាយដោយស្នាមញញឹមថា ទូដែលបោះបង់ចោល គឺជាផ្នែកមួយនៃកេរ្តិ៍ដំណែលឧស្សាហកម្មក្នុងស្រុក ដែលបង្ហាញពីប្រវត្តិនៃការជីកយករ៉ែនៃទីក្រុងរបស់យើង។
ភូមិនេះស្ថិតនៅតាមតំបន់ទំនាបលិចទឹកតាមបណ្តោយអតីតទន្លេលឿង ដែលជាទន្លេម្តាយរបស់ប្រទេសចិន។ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០ អ្នកភូមិបានប្រើប្រាស់ដីទំនាបលិចទឹកសម្រាប់ធ្វើស្រែចម្ការ និងវាលស្មៅ ដែលនាំឱ្យក្លាយទៅជាវាលខ្សាច់។
លោក វ៉ាង ស៊ូហ្វេង (Wang Xuefeng) ប្រធានបក្សភូមិបាននិយាយថា កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្យល់បានបក់ខ្លាំងរហូតដល់មនុស្សមិនអាចបើកភ្នែកបាន។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះ ច្បាប់ការពារទន្លេលឿងដែលបានចូលជាធរមាននៅថ្ងៃទី១ ខែមេសាបានកំណត់ថា ប្រទេសចិននឹងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការអភិរក្ស និងការស្ដារឡើងវិញនូវប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីរួមបញ្ចូលគ្នា ហើយនឹងជំរុញការគ្រប់គ្រងជាប្រព័ន្ធនៃការរួមបញ្ចូលគ្នារវាងការស្ដារឡើងវិញនូវធម្មជាតិ និងសិប្បនិម្មិត ដោយផ្តល់អាទិភាពដល់ការស្ដារឡើងវិញនូវធម្មជាតិ។
លោក យុយ យ៉ាដុង (Yue Yadong) ប្រធានកិត្តិយសនៃសហព័ន្ធអក្សរសាស្ត្រ និងសិល្បៈស្រុកបាននិយាយថា ការអភិវឌ្ឍទេសចរណ៍ជនបទ គឺជាមធ្យោបាយការពារបេតិកភណ្ឌឧស្សាហកម្មក្នុងស្រុក និងវប្បធម៌ប្រវត្តិសាស្ត្រ។
លោក យី បាននិយាយថា ទេសចរណ៍ជនបទត្រូវតែគាំទ្រដោយធាតុផ្សំនៃវប្បធម៌។ នៅពេលដែលមានភ្ញៀវទេសចរកាន់តែច្រើន ការរំលេចវប្បធម៌កាន់តែច្រើននឹងលេចឡើង៕
ប្រភព៖ ទីភ្នាក់ងារសារព័ត៌មានកម្ពុជា
